Kamienica ul. Żeglarska 17/19
w przygotowaniu
Pierwotnie były to dwie oddzielne, wąskie 2-traktowe kamienice gotyckie z XIV w., które ok. 1500 r. połączono, stwarzając monumentalną kamienicę 4-traktową.
Obecnie, w wyniku dewastacyjnej przebudowy XIX-wiecznej kamienica jest zubożona i obniżona, bez szczytu, z odtworzonym portalem gotyckim.
Wewnątrz na 1. piętrze w trakcie tylnym już w średniowieczu (ok. 1350-1360 r.) powstało gotyckie malowidło ścienne (o fenomenie toruńskich malowideł tutaj), przedstawiające oblicze Chrystusa zestawione z postaciami św.św. Janów, a więc o tematyce religijnej. W tym okresie izby 1. piętra traktu tylnego w toruńskich kamienicach patrycjuszowskich zaczynały coraz bardziej pełnić funkcje pomieszczeń życia rodzinnego i reprezentacyjnego, przejmując tę rolę od wielkich sieni, stąd ich wyjątkowe zdobienie w postaci malowideł ściennych.
Ok. 1500 r., w trakcie przebudowy kamienicy, malowidła te zamurowano, pogrubiając jednocześnie ściany. Zostały odkryte, zakonserwowane, zabezpieczone i ponownie zamurowane w latch 60. XX w.
Wyjątkowość tego malowidła polega na tym, że jest to nastarszy zabytek malarstwa ściennego we wnętrzach świeckich.
Wewnątrz zachowane także XVIII-wieczne schody.
Obecnie, w wyniku dewastacyjnej przebudowy XIX-wiecznej kamienica jest zubożona i obniżona, bez szczytu, z odtworzonym portalem gotyckim.
Wewnątrz na 1. piętrze w trakcie tylnym już w średniowieczu (ok. 1350-1360 r.) powstało gotyckie malowidło ścienne (o fenomenie toruńskich malowideł tutaj), przedstawiające oblicze Chrystusa zestawione z postaciami św.św. Janów, a więc o tematyce religijnej. W tym okresie izby 1. piętra traktu tylnego w toruńskich kamienicach patrycjuszowskich zaczynały coraz bardziej pełnić funkcje pomieszczeń życia rodzinnego i reprezentacyjnego, przejmując tę rolę od wielkich sieni, stąd ich wyjątkowe zdobienie w postaci malowideł ściennych.
Ok. 1500 r., w trakcie przebudowy kamienicy, malowidła te zamurowano, pogrubiając jednocześnie ściany. Zostały odkryte, zakonserwowane, zabezpieczone i ponownie zamurowane w latch 60. XX w.
Wyjątkowość tego malowidła polega na tym, że jest to nastarszy zabytek malarstwa ściennego we wnętrzach świeckich.
Wewnątrz zachowane także XVIII-wieczne schody.
