Pałac Jakuba Meissnera
Niegdyś bogato zdobiona fasada tego barokowo-rokokowego pałacu patrycjusza toruńskiego była jedną z największych ozdób Rynku Staromiejskiego. Jednak w okresie zaborów, w 1800 r. pałac został destrukcyjnie przekształcony przez władze państwowe na urząd skarbowy i w takiej skromnej szacie pozostał do dziś.
Lokalizacja
 Widok obecny
|
 Widok przed 1800 r., rys. G. F. Steiner
|
 Fragment wewnętrznych drzwi, przed poł. XVIII w., przykład słynnej intarsji toruńskiej
|
 Wewnętrzne drzwi, przed poł. XVIII w., przykład słynnej intarsji toruńskiej
|
Dawny bogato zdobiony pałac Jakuba Meissnera to dzisiejszy skromny, klasycystyczny budynek Domu Harcerza w Rynku Staromiejskim 7 na Starym Mieście. Była to siedziba burmistrza toruńskiego i burgrabiego królewskiego, Jakuba Meissnera (1678-1740).
Pałac wzniesiono w 1739 roku w miejscu kilku parcel, a jego architektem był prawdopodobnie znany w Toruniu Włoch Giovanni Battista Cocchi lub Jan Adam Bähr. Nakryty mansardowym dachem pałac różnił się od sąsiednich kamienic patrycjuszowskich, zwróconych szczytem do Rynku.
Po włączeniu Torunia w granice państwa pruskiego w wyniku II rozbioru Polski (czytaj tutaj), budynek ten został przejęty przez władze państwowe i przeznaczony początkowo na siedzibę Rejencji Płockiej (1795-97), od 1798 r. był siedzibą urzędu akcyzy pruskiej Królewskiej Dyrekcji Celnej i Podatkowej.
Na potrzeby tego urzędu przebudowano układ wnętrz oraz zlikwidowano bogatą niegdyś fasadę późnobarokową, którą przekształcono i uproszczono około 1800 roku w stylu klasycystycznym. W tej skromnej szacie budynek zachował się do dziś. Natomiast w 1826 r. ulokowano tu siedzibę Głównego Urzędu Celnego.
Pałac pochodzi z okresu, którego cechą charakterystyczną było budownictwo okazałych i zdobnych pałaców bogatych patrycjuszy (np. pałac Gereta, Fengera). Pałace te były zwrócone frontem do ulicy, czym różniły się od dawnej zabudowy szczytowej. Jednak żadna podobna rezydencja toruńska nie dorównywała temu obiektowi.
Jakub Meissner był jednym z najzdolniejszych polityków toruńskich tamtych czasów.
po powrocie ze studiów w Królewcu został sekretarzem Rady toruńskiej. Wysyłany był w różnych misjach na dwór króla Stanisława Leszczyńskiego, do dowództwa szwedzkiego i na sejmiki generalne pruskie. Później osiągnął kolejne najwyższe urządy miejskie, był rezydentem toruńskim w Warszawie.
